Przestawianie ogrodzeń to żmudne zajęcie, konie wiszą mi zazwyczaj za plecami spodziewając się bóg wie czego po takim przestawieniu, taśma się plącze, słupki targane gromadnie lubią z rąk wypadać... W takich to okolicznościach przyrody usłyszałam o zmierzchu łomot w głębokich chaszczach... Kontynuowałam dzieło ze stoickim spokojem przekonana, iż to któryś z koni zapuścił się głębiej, korzystając z rozgrodzenia terenu. Ale zerknęłam przez ramię i widzę, że cała czwórka stoi za mną w szeregu i gapi się w zarośla... Poczułam się nieswojo. Moje nieswojo momentalnie przełożyło się na nieswojo Szamana, który stał najbliżej. Nieswojo Szamana z kolei rozprzestrzeniło się na pozostałe konie i stado zarządziło odwrót. Zrywem. Niewiele myśląc rzuciłam akcesoria i dałam dyla za końmi. Zwłaszcza, że coś głośno wciągało nosem powietrze a po odgłosie wciągania wnioskując, małe nie było...
...w sumie, co to, do tej pory nie wiem. Wersja optymistyczna, że krowa sąsiadów, wersja bardziej prawdopodobna: dzik albo co.
Wróciliśmy z końmi niebawem (gwoli ścisłości to dzikie Siwe uznało, że teren bezpieczny i ruszyło pierwsze z powrotem w gąszcz ;-) Dzieło ogrodzeniowe zostało dokończone, choć od czasu do czasu robiłam przerwę na nasłuchiwanie :-)
Drapanie kaloszem Kazika - najprzyjemniejsze ;-)
