Siwkowe podarunki :-)

W pierwszy dzień Świąt zastałam Siwkę wieczorem w boksie (22.00) na leżąco. Gdy weszłam do stajni uniosła głowę, zbystrzyła wzrok, błysnęła białkiem (jak to dzika ;-) Ale nie wstała, więc wpełzłam do boksu. Siwe popatrzyło i z powrotem zwiesiło głowę. Pozwoliła mi ze sobą posiedzieć, pomiziać się i szeptać do uszka z 15 minut, zanim wstała. Pierwszy raz w życiu :-) Bardzo rzadko widuję ją na leżąco, a już żeby się do leżącej zbliżyć... Taki prezent na Święta :-))

A Gośce zrobiła podarek gryząc ją w but! Gośka wlazła na kostki siana ułożone wzdłuż siwego boksu. Usadowiła się hen wysoko, koło wiaderka z marchewkami i poczęstowała Siwkę. Siwe oczywiście dawaj kombinować, jak tu kolejną przekąskę pozyskać... Najpierw wyginała szyjkę w łuczek (ładny konik, ładny konik...), potem wyciągała łebek, w końcu zaczęła Gośkę nosem trącać i skubnęła zębem w trapera. Dziecięciu tak się ta siwa inicjatywa spodobała, że nagrodziła wyczyn marchewką. I już za chwilę było mamo, weź ją! Bo Siwe z uporem maniaka, jeszcze dobrze nie przełknęła a już Gośkowy but podskubywała ponownie. Nie pomagały zmiany pozycji, chowanie nóg pod siebie, próby unikania i manewrowania (dziecię o mało z siana nie glebnęło ;-). Siwka za każdym razem dosięgała tam, gdzie chciała. Nie ma to jak motywowanie do czynu żarciem... Ale żeby prawopółkulowca? Świat się kończy, Panie...

Święta minęły, jak to zwykle bywa, niepostrzeżenie. Czyli jak co roku, wiele hałasu o nic ;-) Aczkolwiek Święta na swoim to zupełnie inna bajka.
W pierwszy dzień (25.XII) mieliśmy... ewakuację siana. Ze stodoły oczywiście. W tygodniu puściły kolejne krokwie i złośliwy dach złożył się CENTRALNIE nad zgromadzonym sianem. Jakby nie mógł w innym miejscu. A najlepiej WCALE; mógłby przestać spokojnie do wiosny a nie cudować w zimie... I to jeszcze tuż przed Świętami!
Dzięki sąsiedzkiej pomocy (dwóch dorosłych i dwóch młodzieńców) calutkie siano udało się wydobyć spod zwałki. Ale do wiosny i tak nie dociągniemy. Trzeba będzie coś dokupić, żeby zwierzyniec nie stracił krągłości...
Siano częściowo zawala korytarz wokół Siwki a ta małpa co noc wciągała sobie CAŁĄ WIELKĄ KOSTKĘ do boksu. Spreparowałam więc że niby pastucha nad górną boksową deską, może Siwka nie wyczai, że to tylko prądowa atrapa ;-) To, co się nie zmieściło w stajni, zalega na środku stodoły, który to środek wygląda w miarę solidnie. Znaczy, może dostoi do wiosny...
Jesienne podchody ku poprawianiu budowli spełzły na niczym; wykonawca już był umówiony, kredyt wzięty a jak przyszło co do czego, okazało się, że w umówionej cenie ja miałam na myśli remont CAŁEJ stodoły a wykonawca jedynie postawienie konstrukcji nośnej... Nie ma to jak konkrety w biznesie ;-)
I tak oto powstał pomysł budowania stajenki drewnianej a sprawa stodoły zawisła w próżni. Ostatnio jednak poraziła mnie NAGŁA MYŚL, że przecież możemy postawić coś na kształt stodoły alternatywnej, która nie kosztowałoby 20.000 (lekko licząc...) I oto wygrzebałam na allegro w cenie całkiem niezłej tzw. blaszak... Przecież w Celbancie (olśniło mnie 2 dni temu) trzymają siano w blaszanej hali... Nam wielka hala niepotrzebna, ale stodółka na modłę garażu, czemu nie...? Już wysłałam zapytanie do Producenta, czy nie wykonałby wersji podwyższonej... Wprawdzie taki blaszak to twór dość obleśny, ale jakby go tak maznąć w kolorze brąz... Może byłoby toto wizualnie strawne... Albo z czasem jakimi drzewnianymi obladrami obłożyć...?

I tak oto przyziemnie wygląda życie właściciela stajni... Chciało się, to się ma... Udaję, że nie widzę zawiedzionych min moich starych koni, gdy odchodzę po rozrzuceniu siana czy napełnieniu poidła... Zazwyczaj wędrują za mna do samej bramki i sterczą tak, nawet gdy zniknę im z oczu (podglądałam przez dziurę w komórce, to wiem... ;-)

up-date:
Pan Producent stodoły alternatywnej właśnie mnie poinformował, że blaszak podwyższony byłby 4 razy droższy niż standard... O, i znowu mam nad czym myśleć, cholera...

Uczyć się, uczyć...!

Odpowiednia aura na never-ending self-improvement ;-) Czyli zgłębianie teorii, po mojemu...
Wczoraj odebrałam DVD szkoleniowe Craiga Johnsona (reining). Aaaa, Basics... to rewelacja! Wyłożone jak chłop krowie na rowie; leg cues, rein cues etc... Teraz wiem już WSZYSTKO. Wcześniej niby też wiedziałam, ale prostota przekazu Pana Johnsona wprost mnie poraziła... Chwilowo pobił w moim osobistym rankingu Panów Trenerów Western Riding'u nawet Pana Clintona Andersona...
O, Hucek, Mały Dziadu! Ty padniesz ofiarą moich zapędów jako pierwszy!
(w razie czego, blisko do ziemi ;-)
...byś tylko trochę futro przyczesał, bo nie wiem, czy dopniemy popręg, Mamucie Jeden :-)

W kwestii spraw pod-choinkowych...

Dla Fiśka-Szamanka zakupiłam elegancki skórzany side-pull odpowiedniego rozmiaru czyli XXXL. Trochę perypetii z tym było, bo wykonawca lekko nie-kumaty chyba... Ustrojstwo robione na wymiar (wygląda prawie jak Continental ;-), ale podgardle przysłali wcale nie o 10 cm. dłuższe, jak sobie zażyczyłam, tylko standard. W obliczu reklamacji zareagowali błyskawicznie i dosłali mi dłuższy pasek.... podżuchwowy... Aaa, trudno. Już wykombinowałam, że zrobię z niego po prostu przedłużkę do podgardla i styka... Fisiek się zachwyci... Elegancka jasna skórka z białym nachrapnikiem... Ależ będzie paszczą czyhał na nowość :-))

...i upolowałam na allegro cudne ogłowie Continental'a z wędzidłem ! Rewhide, wędzidło podwójnie łamane z zabaweczką (miedziana roleczka), D-ring, czarne o podrdzewiałym looku, znaczy słodkie - na takie polowałam od dłuższego czasu i nigdzie w Polsce nie mogłam znaleźć :-) Toto Siwka dostanie. Ciekawe, czy się ucieszy... Ja bym się cieszyła ;-))

Hucek będzie szczęśliwy, jak dostanie coś do żarcia... Ten przynajmniej jest minimalista ;-)

Jeszcze tylko psi zostali do prezentowania... No i gwóźdź programu: Oblubieniec ;-))

Zima zaatakowała

Jeszcze w piątek wieczorem topiłam się za stodołą w błocie a już w sobotę rano tłukłam lód w końskich wiaderkach z wodą...
Czy to z powodu nagłej zmiany aury, czy to z jakiegokolwiek innego powodu, w sobotę konie odmówiły opuszczenia stajni. Protest rozpoczął hucek: w ogóle się nie pofatygował za mną do bramki padokowej (zawsze wędruje, gdy widzi, że otwieram końskie przestrzenie). Został pod stajnią. Otworzyłam wrota, towarzystwo zarżało powitalnie (najgłośniej Fisiek, Niko ciszej, Siwe zrobiło tylko minę dzień dobry...). Niko z boksu nie chciał wyleźć, w końcu się wytoczył, ale zaraz przed stajnią przystanął, obok hucka. Musiałam użyć przymusu pośredniego, czyli driving game vel. presji na odległość końcem uwiązu... Nasi też się przyblokowali, zwłaszcza Fisiek (mimo, że przy wypuszczaniu Nika nogą grzebnął) po drodze się co i raz zawieruszał, przystawał, pogapywał wokoło. Jakby było na co...
JA miałam na co się gapić... Puściła kolejna belka nośna w stodole i dach runął do środka. Runął, czyli zapadł się około 1 m. Szczęście w nieszczęściu złamana konstrukcja oparła się na zgromadzonych w środku kostkach siana, czyli budowla jako taka jeszcze stoi. I przypomina stodołę. Siano na szczęście przykryłam przezornie jeszcze u schyłku lata plandeką, ale i tak wymaga ewakuacji...
W sobotę oczywiście zamiast jeździectwa (eee, chyba w ogóle przestanę mówić, że jeżdżę konno... pewnie już nawet nie pamiętam, jak się to robi...) było przetransportowywanie siana do stajni. Upychałam kostki na maksa wokół boksu Siwki, w wyniku czego powstał bunkier dla psów (psy, póki nie ma dużego mrozu, cały czas sypiają w stajni...) Woziłam te kostki przez pół dnia (3 sztuki tylko mi na taczkę wchodzą) co było czynnością dość ryzykowną, bo stodoła może się przecież w końcu całkowicie zawalić... W dowolnie wybranym przez siebie momencie...
Całego siana oczywiście nie wywiozłam. Wolne miejsce w stajni się skończyło... Żeby już w końcu ta nowa stanęła... Jakoś nie mam przekonania, czy zbudujemy się przez Świętami. Za dużo tzw. przeciwności losu...
Konie za to grzeczne, Siwe wodzi za mną maślanym wzrokiem, podchodzi za każdym razem sama z siebie (ona, niedotykalska z natury), interesuje się, uczestniczy. Głównie w jedzeniu siana uczestniczy ;-) Jak cała reszta przewalającego się po padokach stada :-)
Hucek jedynie prezentuje nieodmiennie chmurną minę informując cały świat, że człowiek do szczęścia nie jest mu absolutnie potrzebny... Chyba, że akuratnie człowiek niesie coś do jedzenia...
Ale nogi do czyszczenia podał ostatnio idealnie. Na wolności, pod stajnią. Mały Gruby Kosmaty Niekonsekwentny Dziwak :-)

Edukacja własna

Ja to mam w życiu szczęście ;-) Nie ma to jak zachorować w odpowiednim czasie :-)
Dostało się 4 dni zwolnienia, obejrzało się nowe materiały edukacyjne :-))
4 levele w 2 dni! niby żaden wyczyn patrząc na objętość, ale za to ile nowych bodźców wzrokowych! Niby nic nowego, parę trafnych powiedzonek (who is whi in the ZOO; monkey SEE, monkey DO; THRUST is GOOD, CONTROL is BETTER...) a jednak materiały BARDZO fajne :-) W końcu rozjaśniły mi się kwestie jeździeckie, logicznie wynikają z wcześniejszych działań naziemnych :-)
Oprócz zagadnień związanych z PNH, zgłębiałam powtórnie Clintona Andersona (wszystko przez Kelly ;-) Poza drobnymi niuansami nie ma w jego naukach jeździeckich sprzeczności z Parellimi. Jest za to krok-po-kroku robienie fajnego, bezpiecznego konia westernowego.
No, Moje Konie! Może by się w końcu wypadało za Was wziąć? W swych zapędach do edukowania trzódki nawet ostrogi piękne westernowe (łagodne) zawiozłam na weekend na wieś (do tej pory ozdabiały mój miejski pokój) i zamontowałam na kowbojkach. I jeszcze przymierzyłam na hucka mecate reins (przez Pana Parellego zwanymi horseman's reins) i dopasowałam mu długość wodzy, bo te finesse, na których na nim jeżdżę są za długie (nawet te krótsze, Siwkowe). I na tym się skończyło ;-) Koniom się upiekło, bo padało no i nie wypadało moczyć sprzętu ;-)
Była tylko mała sesja wygłupowa w błocie (umiarkowanym) z moimi weteranami.
Najpierw wsadziłam Siwe na chwilę w chambon-gumę pokazać Ali plus sprawdzić, czy Siwe pamięta, jak się należy zachowywać w tym ustrojstwie (z półtora roku tego na sobie nie miała). Siwe błyskawicznie zrobiło się koń w ramie westowej :-)) Okrągłe, nos tropiący, dupsko jak u quartera... 2 kółka kłusem travelling CG w prawo, 2 w lewo i się rozebrałyśmy z patentu ;-) Siwka uwolniona z pęt emanowała energią, więc polatałyśmy kłusem chodem bocznym wzdłuż ogrodzenia padoku a nawet uwaga! galopem (3 foule). Najpierw na linie, potem bez liny. Jakoś tak spontanicznie poszło w kierunku ganianek (dawno tego u nas nie było), Fisiek od razu się do nas przyłączył, oczywiście od razu posłał we mnie tłusty zadek z kwiknięciem... były wściekłe galopy ze skakaniem przez stertę opon, ślizgi i inne wygibasy. Siwka walnęła nawet przede mną 3 razy małe dęba przybiegając na wezwanie... Tak się rozbawiła :-))
Uszargały się zwierzaki jak prosięta, ale mordy miały zadowolone :-) Sterczały potem oba koło mnie z dwóch stron ze zwieszonymi głowami; Siwe grzecznie z prawej, Fisiek niegrzecznie z lewej: ziewał, rozdziawiał paszczę, podawał mi jęzor i udawał, że pieszczotliwie smyra mnie noskiem a w rzeczywistości podstępnie polował na fragmenty mojej kurtki; niby się przytulał, ale powolutku-pocichutku brał do gęby i memlał a to patkę, a to sznureczek a to co mu się tam udało chyłkiem capnąć...

Ala oczywiście na Niku jeździła... Mimo deszczu... Ech, młodość... Gdybym ja, Panie, była w jej wieku...
;-)

W wielkim skrócie...

...żeby nie było, że co się ze mną dzieje, bo nie piszę ;-)

Weekend zwariowany jeszcze bardziej niż wszystkie poprzednie, bo po pierwsze jestem chora, a po drugie zaczęła się z końcu budować stajenka (szumne słowo budować, dopiero stopy betonowe pod konstrukcję wylane ;-) Jeden punkt wypadł centralnie w bramce, którą konie schodzą z padoku i Fisiek oczywiście wlazł w beton kopytem, mimo, że zasłoniłam go płytą OSB. Przesunął płytę idąc (Ooo, a co to?) i wdepnął... Ten dureń nie może, jak Siwe, ominąć podejrzanego - wyglądającego inaczej niż dotychczas - miejsca, tylko musi w nie wdepnąć! A jakby tam pułapka była?? Zero instynktu samozachowawczego ;-)

Hucek nadal mieszka przed stajnią, bez problemu się przystosował i wcale się nie pcha do swojego eks-boksu... Nie wiem jak Zbyn, ale ja hucka biorę wieczorem na kantarek i schodzimy z łąki na sznurku, a nowy Niko, wali za nami luzem. Wali czyli snuje się stępem. Za piewszym razem chciał nas wyprzedzić, ale zawirowałam końcem linki a hucek posłał mu brzydką minę i kolejnego dnia Niko szedł już grzecznie za ogonem :-) Przed stajnią stajemy (hucek już sam zatrzymuje się pod okienkiem Szamana) a Niko grzecznie wchodzi do boksu, nie bacząc na szczurzące się Siwe.
Siwe jest dla nowego niemiłe, zwłaszcza gdy widzi, że kręcę się przy sianie, czy nie daj boże przy beczkach z paszą... Atakuje wtedy deski na całego, wspina się i szczerzy żółte zębiska. Na moje EJ! uspokaja się, ale tylko wtedy, gdy na mnie patrzy. Gdy jej wzrok z powrotem pada na nowego, szał powraca. Taka małpa ;-)

Zabaw końskich znów nie było, choć lokalne chłopaki napraszały się, żeby pokazać, jak Szaman aportuje wiaderko... Czyli pretekst był... Niestety, brak czasu :-(( Konie wyglądały na zawiedzione, podłaziły pod bramkę, zaglądały mi do stodoły... (znowu porządki z sianem, pękła belka nośna i dach stodoły lekko siadł z jednej strony; musiałam z tego miejsca siano wytransportować nie bacząc, iż budowla grozi zawaleniem...)

A teraz wzruszające przeżycie estetyczne: w ganku mamy już płytki ceramiczne na podłodze i pomalowane ściany (na biało)!! Za malowanie Zbyn mnie lekko sztorcnął (przecież te ściany niegotowe!), ale się odszczekałam. Ta niegotowość trwa już prawie rok... Wsiowa chałupa, to i ściany mogą być nierówne, a co! Jak się uprze, to niech sobie je gładzi (byle nie karton-gips, fuj!). Póki co jest piknie :-)
...ale wody jak nie mieliśmy w chałupie, tak nie mamy... Nawet już mi się nie chce dociekać, czemu zawdzięczamy kolejny przestój... W sumie do targania wiaderek z wodą zdążyłam już przywyknąć ;-)

Edukacyjnie

Oby Oblubieniec tego nie przeczytał... ;-)

...bo Państwo Parelli wypuścili na rynek trochę nowych materiałów (Get Started DVD, 4 New Levels DVDs, Parelli Celebration Live DVD)...
...i kupiłam wszystkie...

...bo o nowej książce p. Roberta Millera Jeździectwo naturalne bez tajemnic Oblubieniec już wie i nawet zażądał, żeby mu ją zostawić (nie uległam wobec przemocy, bo czytam aktualnie)... Ale to raptem tylko 38 zł. było ;-)


Up-date: 27.IX. - płytki odebrane przez mamusię-emerytkę (zamawiane w poniedziałek, przysłane z Anglii w piątek. Niezłe tempo...) A ja dopiero w poniedziałek w miejskim domu będę...
Ale za to czuję się nie-zdrowo... Jakby tak pójść od poniedziałku na L4 (bynajmniej nie o level chodzi ;-), byłby czas na studiowanie... Usilnie wypatruję u siebie symptomów grypy (tfu, żeby nie zapeszyć!)

Przybywa NIKO

Tak. Przyjechał. W sobotę przed południem. Ładniusi, szlachetny, rasowy (angloarabek). Wydarł się, gdy podjeżdżał, nasi wrzasnęli, zostawili siano i wszyscy przygnali do ogrodzenia oglądać nadjeżdżającą przyczepę. Ładniusi wydobył się na światło dzienne, potoczył wzrokiem dookoła, przyjrzał się naszym i dość szybko zaczął konsumować sienną łąkę. Znaczy luzak ;-)
Na podwórku walnął tylko jednego wypłocha, gdy poderwało folię na cemencie i skapitulował. Zdaje się, że przytłoczył go nadmiar straszliwych bodźców, bo potem już tylko gałował, bez podskakiwania. Czyli nasze metody zalania konia płoszącymi bodźcami (m.in. kupa fruwających folii, pozawieszanych gdzie się da) są skuteczną metodą odwrażliwiającą. Skoro dzikie Siwe przeżyło i nie zwraca na to wszystko uwagi, to każdy koń przywyknie :-)
Nowy poszedł na padok za stodołę, z placem zabaw, nasi zostali na swojej łące. Było wystawanie w narożniku i przyglądanie się sobie nawzajem. Nasi (cała trójca) zbici w gromadkę. Po jakimś czasie otworzyłam naszym sąsiednią łąkę, przylegającą do zastodola. Zaraz podygały do miejsca, gdzie można się niuchać przez drągi. Pogulgotały, pokwikały i poleciały na suche badyle. Nowy trochę skubał sianko, ale więcej czasu spędzał na obserwowaniu Siwego... Siwe też zerkało, czasem podchodziło do ogrodzenia i się nowemu przypatrywało... Czyżby się kluła jakaś miłość...?
Sprawa wyjaśniła się dość szybko, gdy przyłapałam po jakimś czasie Siwe, jak stając dęba nad drągami słała boksy przednią nogą w nowego kwicząc jak opętana. Czyli jednak nie miłość, póki co ;-)
W niedzielę nowy paradował już za stodołą z huckiem, czyli ma już swoje mini-stado. Hucek interesował się głównie rozrzuconym na padoku sianem, choć od czasu do czasu do siebie podchodziły, ostrożnie, sprawdzając kto zacz... Były też próby przepychania się nosami, wsteczne ustawianki zadkami i prowokacyjne podskubywanie przez hucka słabizn nowego, na które ten nie reagował... I tylko ten żałosny wzrok Fiśka skierowany na hucka... Ta zawiedziona mina... Zabrali mu chłopca do zabawy...

Przybycie Nika spowodowało w Gawłowie rewolucję mieszkaniową. Nowy wylądował w huckowym boksie, hucek nocował najpierw na korytarzu (drzwi stajni otwarte na oścież, żeby mógł włazić-wyłazić) a potem pod stajnią (zamkniętą). Nie wygląda na szczególnie niezadowolonego, ale pierwszego wieczoru kłapnął w moją stronę zębami, gdy poszłam do koni z wizytą po 22.00. Czyli coś tam sobie niefajnego na mój temat wymyślił (oczywiście ma przyobiecane naturalne dokręcanie śruby; jego szczęście, że przez intensyfikację prac budowlanych nie mam czasu ;-) Ale może chodziło tylko o to, że go obudziłam. Bo ewidentnie drzemał pod stajnią...

W weekend odwiedziła nas też Koleżanka Kelly z Małżonkiem i szczeniakiem bernardyńskim, z którym nasza Monka wyczyniała szaleńcze szaleństwa :-)


...powyżej akuratnie Bobuś w akcji...





Jakoś tak ostatnio zaludniło się u nas parellistami, naturalnie ;-)
Że nie wspomnę o Koleżance Aśce od Morsa (znanej w pewnych kręgach jako Asia_Western), która nocowała u nas na okoliczność szkolenia westowego, w którym brała udział, a które odbywało się nieopodal...

Koniom się oczywiście zabawowo/treningowo upiekło, ale nie wyglądały na nieszczęśliwe i nawet nieszczególnie za mną wodziły wzrokiem, bo miały nowego kolesia do obserwowania...

Nowina

W sobotę przyjeżdża do nas na pensjonat pierwszy, inny niż nasi, koń PNH-owy! Ale fajnie! Będzie się mieć w Gawłowie bratnią duszę parellistyczną (Oblubieniec się nie liczy, bo on koni zabawami nie męczy. Zresztą on jest raczej psiarz - jego domena to nasze dogi-kanarki ;-)
Od razu wzrosła mi mobilizacja do czynu, zaczęłam ogarniać plac zabaw, dopełniać opony-podesty, bo zawartość z czasem lekko osiadła. Mam też w zanadrzu pomysły na 2 nowe, poważne obiekty: CAR WASH (słupy już przygotowane do wkopania) i wąski mosteczek z podkładów kolejowych (podkłady leżą i czekają na skraju łąki). A może i nawet atrapa przyczepy powstanie, o!

10 listopada, we wtorek Oblubieniec wyruszył na kurs dr. Strasser i w związku z powyższym zwierzaki spędziły 8 godzin w zamknięciu. Psy i konie, razem w stajni. Zwolniłam się z pracy na tę okoliczność, bo niepokój mnie zżerał, jak oni tam razem przeżyją...?? Bo od czasu do czasu wybuchają u nas dyskusje między-gatunkowe. Że psi są niedobre, to wiadomo - drapieżnicy. Ale że roślinożerce też...?
Hucek kłapie zębami, jak mu pies zagląda do boksu w czasie jedzenia (ostatnio kłapał na Monkę, Monka - typ ambitny, zadziorny i żarłoczny - ruszyła do ataku doskakując/odskakując w rytm huckowego kłapania paszczą... widać uznała, że ma coś smakowitego i nie chce się podzielić ;-)
Fisiek atakuje psy, gdy próbują do niego dołem do boksu wejść (na padoku też je zresztą atakuje); ostatnio była awantura z Fucią o grzebanie nogą. Na Fiśkowe grzebanie podnoszę głos EJ! a Fućka startuje markować atak. Pomocna taka. Fisiek oczywiście od razu przestaje grzebać i skupia się na usiłowaniu dziabnięcia robiącej uniki Fućki :-)
Siwe tylko w miarę przyzwoite; póki co poprzestaje na krzywieniu się do dużych psów, kładzeniu uszu i wężowaniu głową (wężowanie w ostateczności, gdy się bardzo zezłości). Monka tylko jest przez nią traktowana pobłażliwie, bo Monka się do Siwki uśmiecha i najwyraźniej chciałaby się zaprzyjaźnić, tyle że trochę się boi :-)
Okazało się, że wszyscy byli w stanie nienaruszonym. I grzeczni, lekko zaspani (dojechałam na miejsce po 17.00). Konie nawet nieszczególnie rzuciły się na siano, musi Oblubieniec je tam odpowiednio uposażył :-)

W środę (11 listopada) ruszyły prace przygotowawcze - szykowanie placu budowy pod nową stajnię; póki co plan jest taki, że hucek awansuje do chowu bezstajennego, czyli będzie nocował przed stajnią (jak się będzie awanturował to obok stajni ma wiatę, a jak się będzie bardzo awanturował to mu się zostawi otwarte wrota, żeby sobie spał w korytarzyku ;-) Bo do soboty nowa stajnia pewnikiem się nie pojawi. Zresztą niech się przyzwyczaja, bo chów bezstajenny zamierzamy wdrożyć dla wszystkich koni, jako optymalny :-) Oczywiście jeszcze nie teraz; najpierw muszą powstać solidne metalowe ogrodzenia, primo żeby ewentualnemu złodziejowi (mało realne; sława naszych psów rozeszła się po okolicy ;-) niełatwo je było po cichu sforsować, secundo żeby się towarzystwo nie rozlazło po okolicy... Siwka skoczna, Fisiek kładący słupki (w pensjonacie gęba wyciągał od góry plastikowe i kładł ogrodzenie) a hucek taranujący... Doborowe towarzystwo ;-)

W piątek (13 listopada) piękny słoneczny dzień. W taką oto cudną pogodę nawiedziła nas z odwiedzinami przyszła pensjonariuszka. Rozpoznać teren ;-)
W ramach popisów przenieśliśmy się na długo nieodwiedzany plac zabaw i zaprezentowaliśmy się z naszymi (hucek się nie załapał i dobrze, bo mógłby popsuć dobre wrażenie ;-)
Fisiek sprawował się w miarę przyzwoicie, pokazał tylko kilka ze swoich numerków ;-) za to Siwka przeszła samą siebie! Ona zawsze cudna, ale to jakim spokojem i posłuszeństwem emanowała, nawet mnie zadziwiło...! A ja tu opowieści o dzikości snuję... Jak tak dalej pójdzie, sama sobie przestanę wierzyć ;-)
Na koniec pokazała jednak pazur startując na wskazanie przeze mnie stada z takim impetem, że obie z koleżanką Alą oberwałyśmy błotem po oczach :-)

W sobotę coś tam robiłam w okolicach okrągłego wybiegu. Zostałam namierzona przez Fisia. Porzucił wypasanie się na łące i przydygał pod bramkę. Na obliczu żądanie: weź mnie, weź mnie! Za chwilę dołączyła Siwka i stały tak gapiąc się na mnie oba, natarczywie. Najpierw udawałam, że nie widzę, potem zakomunikowałam, że nie mamy dziś czasu na zabawy... Sterczały uparcie dopóki nie wróciłam na podwórko. A potem Fisiek, ewiedentnie zły, złomotał hucka za niewinność (bo nie chciała się z nami bawić ;-)

Edukacja Oblubieńcowa

W Imię Boże... Pojechali gromadnie na kurs dr. Strasser, werkowanie naturalne metodą nr 2 zgłębiać. W gromadzie: Zbyn-Oblubieniec. Ależ napuszony wiedzą powróci, ależ będzie paradował, wyuczony... Znowu bedę musiała się łasić, żeby jakiej wiedzy uronił ;-)

A w związku z powyższym znikam na wsi do poniedziałku... Ktoś musi majątek ogarnąć pod nieobecność Edukującego Się... I tylko te moje korzonki, nieszczęsne...

Budowa w toku...

...wszędzie cementowe błoto. W domu sodoma i gomora. Sajgon. Meksyk.Odchlewianie (niezbyt skuteczne) do sobotniego popołudnia... Psy - wyprowadzka z ganku (bo nowa podłoga wylana). Śpią w sianie koło Siwki. Na drzwiczkach Siwki dywan, żeby który pies dołem po nocy nie wlazł pod Siwe na siusiu... Z powodu dywanu u Siwego oczywiście lekkie palpitacje sercowe. Musiała być obowiązkowo zabawa w targetowanie vel touch it, owies z szufli w nagrodę (szufla oparta o dywan). Na początku małe siwe oszustwo: dotykanie mojego pokazującego palca, zamiast obiektu ;-)
Dywan oczywiście podejrzany cały czas, ale oczy u Siwego mniej wytrzeszczone, gdy zerka w jego stronę, czyli nie jest źle :-)

W sobotę pognałam do stajni skoro świt (7.00), z lekkim niepokojem. Siwy boks lekko zryty (czyżby jednak nocna walka z dywanem...?). Psy wylazły ze stajni zaspane, przeciągające się, zadowolone. Wszystkie w całości, czyli żaden pod konia nie podlazł :-)
O 7.30 towarzystwo zostało wypuszczone na padok, wysnuło się ze stajni noga za nogą, w mgłę.





Po południu trenowanie hucka (ma być teraz systematycznie, postanowiłam). Jedno małe dęba w ramach protestu przy pierwszej zmianie kierunku w okrążaniu, ale względnie grzecznie. O wiele lepiej niż w ostatni weekend; tylko ze 2 razy na mnie krzyknął-chrumknął, próbując zastraszyć ;-)
Nasi nie zostali przetrenowani, bo nadjechali goście (dawno nie oglądana w Gawłowie Koleżanka Aśka od Morsa z Kolegą), więc poszło się pić kawkę, obżerać chlebem ze smalcem i innymi smakołykami i pytlować na tematy końskie ;-)
O zmierzchu nadeszła pora na popisy, czyli prezentowanie zabaw z naszymi. Nie wiem, czy tam Goście (usadzeni na oponie-poidle) wiele zobaczyli z zabaw z Siwką, bo walczyli o życie z atakującym ich nieustannym play-drivem Szamanem ;-)
Potem na tapetę poszło Szamanisko i też niewiele chyba widać było, bo już ciemnota panowała...
Na koniec ganianki całego stada; nasi oczywiście zasuwali ochoczo, nie bacząc na gości (po poidle, przez poidło, obok poidła ;-) hucek tylko trochę negocjował, nieskory do dłuższych galopad (oburzony stawał na wprost odaagażowałem zadek, czego gonisz??!!??)

Na kolację novum: moczony owies z mieszanką ziołową na drogi oddechowe, na ciepło (zalewane gorącą wodą, odstawiane na 45 min., na końcu dodatek w postaci BIOGENU-K). Tolerancyjna pokarmowo Siwka jako zwierzątko do testowania nowego posiłku: szyjka wygięta w łuczek, potrząsanie główką, obniuchiwanie, pierwszy kęs... Obleci... Żuła nieco zdziwiona smakiem/zapachem (próbowałam, gorzkawe... jak to ziółka... ja bym nie tknęła bez cukru ;-) Sypnęłam jej porcyjkę w siano. Hucek swoją dawkę przyjął bez szemrania (dawaj, co by to nie było... zeżrę wszystko!) Fisiu przytupywał ochoczo, dopóki nie powąchał zawartości wiaderka... Odrzuciło go momentalnie o pół metra, zesztywniał. A co TO ma niby być?? Kolacja...?? Śmierdzi...! i demonstracyjnie zanurkował w siano. Wysypałam mu zawartość wiaderka na sianko, przeniósł się w drugi koniec boksu (siano rozrzucamy wzdłuż całej ściany). Skandalista! A to głównie on poświstuje przecież w lecie od kurzu... Dla niego całe te ceregiele z kupowaniem (długo się czekało na przesyłkę...), zalewaniem, odstawianiem, mieszaniem... Chciał, nie chciał, zaczęłam wybierać z siana po małej garstce papki i podawać do pyszczka... O jak grymasił, jak się krzywił... ale metodą za mamusię..., za tatusia..., za Siwkę... zjadł kilka garsteczek... A w nocy chyba wszystko wyjadł, bo ni siana, ni ziarenek rano w boksie nie było :-)
Znalazłam za to boksie psie szmaty, powieszone na ściance między nim a huckiem. Częsciowo do suszenia, a częściowo do zasmrodzenia desek, żeby zniechęcić Panów do demonstrowania bobrzych umięjętności (deski lekko podheblowane wskutek tej zabawy). Wieczorem Fisiek powąchał szmaty niby z obrzydzeniem (straszliwie wrażliwy na zapachy się robi z wiekiem...), ale musiał w nocy zmienić zdanie i obie pościelił sobie na słomie... Że niby co? za mało może ścielę?? a kto mu każe słomę wyżerać spod siebie, pokątnie...? jak już wyjdę i nie widzę...? gruby przez to jak na wyźrebieniu...

W niedzielę novum: zabawy poranne.
Hucek po raz pierwszy na linie 7 m., pozornie grzeczny, ale dęba solidne znów wyciął (i znów przy zmianie kierunku na kole), potem jeszcze 2 pomniejsze dębo-podskoki i dał za wygraną, bo mu zaaplikowałam zmianę kierunku co jedną trzecią koła. Zobaczył, że dęba nie robi na mnie wrażenia (jego dęba to normalny rozmiar Szamana, więc jak dla mnie może sobie cały czas łazić na tylnych nóżkach, nie zastraszy mnie ;-) i postanowił mnie pokonać grzecznością. Oczywiście wygrał. A niech będzie na jego ;-)
Na koniec nawet stick to me z liną leżącą na grzbiecie; wydawałam mu komendy carrotem zza pleców a ten nie próbował dylować, tylko grzecznie trzymał się mojego ramienia :-)
Zaufanie mam jednak do niego ograniczone; pilnuję się, żeby nie mieć jego twarzyczki czy zadka zbyt blisko siebie, gdy podnoszę fazy... Typek ma zdecydowanie niezbyt ugodowy charakter. I ten bagaż doświadczeń, który cały czas jeszcze widać... Ewidentnie przykrych doświadczeń... Choć carrot na tyle już akceptuje, że przeszliśmy do uderzania w ziemię a mały, mimo wyraźnej gotowości do ucieczki, dzielnie stoi w miejscu. Na początku co uderzenie musiałam go głaskać i upewniać, że wszystko jest w porządku. Teraz mogę już uderzać w ziemię dwukrotnie, z obu stron :-) Do oswojonej dzikiej Siwki mu jeszcze daleko, ale powolutku idziemy do przodu...
Jako drugi upolowany został Fisiek (przenośnie, przenośnia oczywiście... to konie polują na mnie, nawet hucek już WIE, że w Gawłowie tak trzeba... ;-), lina 7 m. i w ramach gubienia brzucha prośba o małe galopy dokoła. O, jaką miną we mnie walnął, jak uchle położył, jak ogonem co foule sobie pozacinał... Zły, zły, zły... Replay. Znowu. O, koniec z przerwami w zabawiankach. W boksie to oczki maślane, pyszczek będzie na mnie opierał, drzemał a tu takie figury...?!
Siwe też poszło na początek na długą linę, galop w stanie skrajnej ekscytacji, więc popracowałyśmy nad okrążaniem w stępie (nasz słabiutka strona od nowości ;-) Potem wariowanie na wolności, bieganki-ganianki, chody boczne na dużą odległość od popukiwania powietrza carrotem, z daleka, driving na odległość przód-zad (nawet z kilku, kilkunastu metrów działa!). Parę razy ucieczka na drugi koniec łąki, do koni i powrót żwawym kłusem na klikanie i uderzenie stringiem w ziemię z intencją schowaj zadek :-) Fajny koń, fajny koń, fajny koń. Ale dziki, cały czas dziki :-)
I miałam na padok siodło zatargać, siodłać się, może się przewieźć na kimś...? na hucku najpewniej, zawsze to najbliżej do ziemi ;-) a tu nadspodziewana przeszkoda: korzonki! pierwszy raz w życiu cierpię na tego typu boleść. Sprawa zdecydowanie nie-fajna :-(
I się koniom siodło upiekło...

...wieczorem byłam świadkiem scenki rodzajowej na padoku: hucek rzucił się na Fiśka, odpędzając go od Siwki, złomotał i przegonił precz!

A Pan od Budowy Stajni nie przyjechał! O, co ja się nawalczę z żywiołem na tej wsi...
Od 1 grudnia ma do nas przybyć - żeby nie zapeszczyć, TFU! - pensjonariusz (naturalny!!!) a tu stajnia na papierze jeszcze... Dobrze, ze w drewnie szybko się buduje ;-)

Hucek pokazuje małe różki ;-)

Tak, wystarczyło kilka tygodni błogiego końskiego bezrobocia i hucek Myszek się popsuł. Na szczęście tylko hucek. Nasi to niezmiennie chodzące ideały ;-)
Pierwsze symptomy myszkowej niesubordynacji pojawiły się ze 3 weekendy temu. Ociągało się przy podawaniu nóżek, zwłaszcza lewej przedniej. Bez czwartej fazy (kłucie kopytką) nie dawało rady. Szczypanie kasztana w ogóle nie robiło na kolesiu wrażenia a wręcz przeciwnie: demonstracyjnie przenosił ciężar ciała na szczypaną nogę. Mina zawzięta, uszy lekko cofnięte, oczki złośliwie przymrużone... Czekałam tylko, kiedy kłapnie na mnie zębami, introwertyk jeden...

W sobotę werkowanie Fiśkowych przodów na padoku (prawie siłą zawlokłam Oblubieńca. Cały czas obowiązuje u nas zasada szewc bez butów chodzi ;-) Fisiek znudzony, trochę się bujał, trochę symulował odsadzanie (zazwyczaj zdążałam utrafić we właściwy moment i pyknąć go lekko kantarkiem z EJ! co powodowało, że Fisiek rezygnował i zaprzestawał kombinacji na jakiś czas) Raz tylko przeholował i załapał się na karne bieganie na kształt opadającego liścia. I jeszcze zaliczył słowne upomnienie od Oblubieńca, że ubłocił kopyty ;-)
Myszek w trakcie Fiśkowej obróbki podszedł, poprzyglądał się, więc na koniec poprosiłam go o podanie nóżki, obejrzeć dzieło Oblubieńca. Oblubieniec zrobił huckowe przody w tygodniu i byłam bardzo ciekawa efektu, bo jeszcze tak dziwnie powywijanych końskich podeszw nie widziałam. A Myszek zamiast grzecznie pokazać, co tam ma od spodu, elegancko oddryfował. Pacnęłam go liną w oddalający się zadek, co skwitował warknięciem, trzepnięciem głową i posłaniem w moją stronę tłustej dupki. O Ty Mała Łajzo Jedna! To ja Cię pod swój dach..., ja Ci łakotki pod pyszczek..., kupę sianka (żre toto tyle samo co nasze, wielgachne), marcheweczki (rzuca się na nie, jakby tydzień nie jadł)... a Ty na mnie z kopytem...?? Goń, bij, zabij, morduj! Ruszyłam do ataku uzbrojona w linę, hucek w nogi, Siwka zerknęła, ruszyła mi z pomocą (!!!) a Oblubieniec (stojąc z boku ;-) zagrzewał nas do boju: Dobrze, dobrze, goń go! pokrzykiwał ni to do mnie, ni to do Siwki ;-) Pościg trwał jedno okrążenie wokół pasącego się Fiśka i hucek spasował: odangażował w locie zadek i stanął na obwodzie wyimaginowanego koła patrząc na nas, ścigających. Siwe od razu się urwało (siano, siano czeka... Fisiek zeżre mi wszystko...), sama musiałam sobie radzić. A hucek nie w ciemię bity (o co tyle hałasu? o głupią nogę? na, bierz sobie... mówiłam, że Łajza, Cwana w dodatku ;-); nogę grzecznie podał i po awanturze (ładne, ładne kopyty-przody mu Oblubieniec zrobił...)

W niedzielę zmieniłam koniom padok na mniejszą łąkę, ale za to porośniętą trawą! Ależ była radocha. Fisiek przez pierwsze godziny co i raz, napchawszy gębę po brzegi zielonością, kwikał i wydając siebie radosne (z przeproszeniem) pierdnięcia gnał galopem w kolejne upatrzone miejsce.
Kole 16.00 przyszła pora huckowe sprawki. W sobotę postanowiłam, że nieróbstwo niektórym nie służy i trzeba na powrót zaimplementować dyscyplinę... Zatargałam na padok 2 zestawy lina (krótka, długa) + kantarek plus carrot i dawaj proponować zabawę. Wszystkie 3 podniosły głowy znad trawy, ale żaden się nie pofatygował. Najbardziej skłonna była Siwka, ale grzeczne konie mnie nie interesują, więc tylko pogłaskałam po nosie i wydałam komendę spocznij ;-)
Hucek, pomijając fakt dyscyplinarnego rozpasania, zaczął być podejrzliwy w stosunku do sprzętu, więc zaczęliśmy od odczulającego friendly. Najpierw drapanki ze sprzętem trzymanym w drugiej ręce, potem masowania sprzętem (lina, carrot). Raz zdarzyło mu się odbiec, więc spontanicznie zmieniliśmy zabawę w catching game. U, cięcie treściwego albo i sianka się kroi (pomijam, że zwierzątko wygląda jak tłusta pyza porośnięta futrem ;-) Zasapała się, kluska, bardzo szybko ;-)
Galopady były wściekłe, pobryki i wymachy zadkiem. Mimo wigoru i energii bardzo ładnie odangażowywał tyłeczek, nawet z daleka, i przychodził na przywołujące kiwanie paluszkiem (wystarczyło kilka powtórzeń z ciasteczkiem kiedyś tam i błyskawicznie się nauczył :-)
Siwka, żeby nie popaść w niełaskę, na wszelki wypadek kilka ćwiczeń wykonała z huckiem synchronicznie... Cudowne te moje stare konie :-))
Z huckiem jeszcze jojo na wolności (odchodzenie na driving liną na kształt lassa & przychodzenie na wołanie paluszkiem), na dowolne odległości, zatrzymania przy przywoływaniu w różnych momentach (bliżej, dalej ode mnie) i poszliśmy na linę. Popatrzeć, jak nam okrążanie wypadnie. O, hucek szedł na koło na pierwszą fazę, najchętniej od razu w galop (czyżby nowe kopyty? bo on do galopu raczej nieskory), zasuwać energicznie, pobrykiwać, furczeć, adrenaliną buzować, ale wszystko ładnie po kole, bez prób wyrywania się (pewne novum, bo hucek wyrwać się lubi, jak mu się coś nie spodoba...) Na wszelki wypadek robiliśmy travelling circling game, bo lina krótka; z założenia galopów miało nie być, ale skoro koń proponuje, to czemu nie... ;-)
Jeden tylko incydent miał miejsce, bo hucek poplątał w pewnej chwili nóżki (rzadko galopuje, więc i nienawykły ;-), potknął się przodem, linę złapał między przednie nogi, poczuł, że coś go na siłę trzyma i wyrwał w długą. Pognał do koni wściekłym galopem a te, zamiast podejść ze zrozumieniem do problemu kolegi, dawaj go ścigać! Fisiek wręcz ruszył na niego z kwikiem, dobiegł i zaczął atakować przednią nogą! Walnęły małe dęba (o biada, jakby mi skórkę urwały przy linie! Mój odwieczny problem, ta markowa skórka... a nie lepiej było kupić podróbę? ;-) hucek zerknął w moją stronę, wykorzystałam ten moment i pokiwałam paluszkiem, przywołująco. Mały skorzystał z okazji (już wolę ją, jak Was. Nienormalne konie jesteście...) ruszył w moją stronę kłusem. Chciałam go pociągnąć charyzmą przywódcy ;-) i zaczęłam biec do tyłu, ale ten manewr wydał się chyba małemu podejrzany, bo przyhamował i stanął patrząc na mnie podejrzliwie... (w pułapkę chce mnie wciągnąc czy co...?) Moje przywództwo lekko się nadszarpnęło, ale co tam, podeszłam do podejrzliwego ;-)
Hucek za wysokim poziomem energii człowieczej jakoś nieszczególnie przepada, póki co... Woli zdylować, na wszelki wypadek... albo nie podejść za blisko...
Dokończyliśmy okrążanie (opadającym listkiem od czasu do czasu w kolesia, gdy się za bardzo rozpędzał) i zakończyliśmy przygodę, bo już zmierzchało...
Zabrałam sprzęty edukacyjne, Myszek został przy bramce, nagle słyszę za plecami galop dudniący. Pomyślałam, że mały tak do stada wieje. A tu siurpryza: to nasi przylecieli pod bramkę: do stajni idziesz?? a my?? udomowione jakie... zaraz wróciłam i otworzyłam im. A niech idą. Aczkolwiek idą to zbyt delikatne określenie w obliczu tego, co za chwilę nastąpiło. Myszek ruszył przodem, ale chyba za wolno przebierał krótkimi (umęczonymi przeze mnie chwilę wcześniej) nóżkami, bo Fisiek się zdenerwował, ugryzł go w dupkę, wyprzedził i pognał galopem do stajni. Siwka małego kiwnęła i dawaj biegiem za Szamanem. Myszek, nie chcąc być ostatnią fajtłapą vel trokami od kaleson uderzył w galop za nimi. Ja majestatycznym stępem na końcu (po drodze wrzasnęłam tylko na Fućkę, że nie wolno!, bo już ścigać chciała i zaprowadzać porządek po psiemu ;-) W stajni gehenna. Wpadło toto wszysko nie do swoich boksów, Siwe zaraz się przepakowało do siebie a tam zajęte, hucek siedzi, Fisiek wyskoczył od hucka przed stajnię, Siwe za nim, na końcu hucek i pognały z powrotem na padok... Przeżarły się trawą i padło im na małe móżdżki! Zagwizdałam. Patrzeć, wracają galopem. Fisiek wali przodem tylko ziemia dudni. O, ja Wam dam, ryć mi ścieżkę wzdłuż stodoły! Podniosłam ręce do góry (choć wcale nie sugerowały, żebym się poddała ;-) i wrzasnęłam WHOA! Fisiek momentalnie przeszedł do stępa, przysiadając niemal na zadzie, mimo, że był ode mnie kilkanaście metrów! Taka dyscyplina! Hucek, Mały Dziadu, patrz i ucz się!!!

Przy wieczornym czyszczeniu wzięło mnie na czułości. Dawaj Siwkę głaskać i szeptać do uszka, jaka ona grzeczna, miła, piękna... mina wyraźnie zadowolona, aż Fisiek rzucał zazdrosne zerki w naszą stronę... Przy głaskaniu lewej przedniej nogi Siwe podniosło ją powoli, wyprostowało, oparło na ziemi taką wyprostowaną, po chwili wyciągnęło i dostawiło drugą i z przeciągłym westchnieniem walnęło ukłon z bródką do ziemi :-) Czyżby chciała przypomnieć, że od dawna nic nie działamy w temacie sztuczek?

...a hucek nóżki do czyszczenia podał jak złoto. Gnidka Mała, wystarczyło trochę poprzestawiać kolesia na padoku ;-)

I jeszcze w kwestii remontu stodoły. Zmieniła się nam koncepcja. Zdaje się, że będziemy budować drewaniną stajenkę na 2 konie a stodołę się jedynie z lekka skróci i podrasuje. Taka opcja będzie primo tańsza, a secundo szybsza w realizacji... I może jeszcze przed zimą zaprosimy do Gawłowa nowych pensjonariuszy, naturalnie :-)

Ech...

...nie chciało mi się na wsi notatek robić w weekend i teraz nie wiem, o czym tu pisać ;-)
A Wierni Czytelnicy chcieliby zapewne wiedzeć, co w Gawłowie piszczy... (głównie myszy piszczą w stajni, bezczelne, ganiają się i wrzeszczą na moich oczach... I piszczał jakiś czarny stwór, ni-to-kret, ni-to szczur, gdy go Bobek gonił... ale nie dogonił, bo wrzasnęłam, Bobek się zawahał i stwór uciekł do dziury pod gankiem...)

Generalnie jest tak: błoto, błoto, błoto; plac zabaw zatopiony, okrąglak zatopiony, konie przerzucone na stałe na dużą łąkę. Łażą, żrą i tyją. Wczoraj jedno dęba było o poranku (Siwe na Szamana, Szaman na Siwe) - ot i cała aktywność.
Plan na weekend był ambitny: robić coś końskiego (może pojeździć nawet...?) wpadłam między innymi na genialny pomysł 7 zabaw w rytm muzyki (a co, taki naturalny kadryl ;-)
I kolejny genialny pomysł: zacząć szkolenie pod tytułem FISIEK - KOŃ POLICYJNY (mam fazę na militaria i na Fiśka akuratnie padło... ma prezencję, skubaniec... Gdybym tylko miała wolne fundusze, już by paradował w moro ;-)
Skończyło się oczywiście na niczym...

Konie już się chyba nie biją, bo nowych obrażeń nie zarejestrowałam, jedynie zeszłotygodniowe wyłysienia... Nie znaczy, że się miłują; zwłaszcza przy rozrzucania siana na padoku dochodzi do scen dantejskich, walczy każdy z każdym, nawet nasi wzajemnie się przeganiają... Mnie jeno żaden nie śmie tknąć ;-) Wprawdzie Szaman trochę kombinuje, jakby mnie tu podejść od zadu strony, ale trzyma się na słuszną odległość około 3m. a generalnie byle dalej od mojej kick zone ;-) Siwka obkłusowuje mnie wedle patternu opadający liść a hucek stoi grzecznie z 10 m. od całego incydentu i czeka, aż skończę rzucać siano tu i ówdzie :-)

Wedle zaleceń Oblubieńca na kolację moczony owies (30-45 min. moczenia przed podaniem). Że podobno to najlepsza postać skarmiania. Koniom, odniosłam wrażenie, wszystko jedno. Byle szybciej podać ;-)

Remont stodoły jakoś nie rusza... Fatum czy co? Przyjmijmy wersję mniej nadprzyrodzoną: pogoda do bani.
Projekt stajni zrobiony. Własnoręcznie obmierzony i wyrysowany. Zdecydowałam się jednak na 2 boksy, nie 3. Nie ma co przesadzać. Zamiast trzeciego boksu można zrobić np. psie stanowisko w nowej stajni... Psy bardzo chętnie dekują się w sianie i wieczorem trudno je wygnać, gdy sprowadzam konie... Ostatnio całą rodziną rozwaliły się w boksie hucka, na jego kolacji ;-) A Fućka bardzo lubi polegiwać u Siwki, pod wiaderkiem z wodą... Nawet towarzystwo właścicielki boksu nieszczególnie jej przeszkadza... Czego z kolei nie można powiedzieć o Siwce, która robi do Fućki wypraszające z boksu miny ;-)

A teraz o liderowaniu na odległość: w niedzielę rano smarowanie Fiśkowych pęcin anty-parszywcem na grudę. Konie lekko zniecierpliwione: no wypuszczasz???? czego się guzdrasz??? Siwe zaczęło grzebać nogą zapamiętale (tej głupoty nauczył wszystkich hucek Wigi zanim odjechał). EJ! nie pomogło a że nie chciało mi się wyłazić z szamańskiego boksu (zamykamy się z Fiśkiem, bo inaczej ten wyparadowuje mi podstępnie na korytarz ;-) złapałam co tam było pod ręką (napatoczyła się plastikowa szczotka-jeżyk-iglak) i rzuciłam w stronę Siwki. Nie żeby przydzwonić wariatce, ale w celach pouczająco-dydaktycznych. Iglak przeleciał zgrabnym łukiem przed nosem hucka Myszka (hucek wrzasnął ze strachu) i wylądował tuż przed Siwką. Siwe ze zdziwienia prawie rozdziawiło gębę Oooo, ale ma zasięg... Z drugiego końca stajni potrafi interweniować...! O dalszym grzebaniu oczywiście mowy nie było :-)

Wróciło do normy...

...bo już myślałam, że moje konie zdziadziały przez to PNH ;-) Ale nie, duch bojowy w narodzie nie ginie...

Zajechałam w piątek wieczorem na włości i od razu w te pędy do stajni. Nawet się nie przebrałam z galowego... Siwe już z daleka pozowało na srokatego... Ki diabeł? Podchodzę bliżej, patrzę a ta cały bok ma upszczony ciemnymi, bezwłosymi łysinami. A sierść to gdzie u koleżanki? Bliższe oględziny wykazały, iż wykopano topór wojenny: konie pod moją nieobecność nieźle się naparzają!
Fisiek, jako bardziej futrzany, szczególnych wyłysień nie prezentuje, za to strupki pochowane tu i ówdzie, owszem. A Myszek aż zawarczał przy obmacywaniu, gdy trafiłam na rankę na klatce piersiowej... No to ładnie. A tak się grzecznie zapowiadało...



A ze spraw mniej wzniosłych: odrobaczyliśmy się na noc fenbenatem, aczkolwiek dawką dość małą jak na 3 konie, bo PSY ZEŻARŁY JEDNO OPAKOWANIE preparatu (Oblubieniec patrzy, gdzie co kładzie na drugi raz... w sumie nie Oblubieńca wina: Bobuś-Bylde stanął dęba i ściągnął torebkę z parapetu... gwoli ścisłości Bobuś, jak stanie dęba, ma jakieś 175 cm. wzrostu... podzielił się preparatem z córką, Moną... potem było oczywiście przymusowe rzyganie - zeżarły dawkę na 1000 kg - ale preparatu oczywiście odzyskać się nie dało ;-)
Następnie sprawy kopytowe; tu się z kolei nie popisał Fisiek. Wyczyniał jakieś haniebne wygibasy z lewą zadnią nogą, że niby podawał, ale z wyprzedzeniem (stałam jeszcze przy łopatce), odginając nogę masakrycznie w bok (czy on ma jakąś inną nie-końską anatomię...?) i fajtając w moją stronę komunikował: no bierzesz czy nie?? bo cierpliwość mi się kończy... Uspokoił się dopiero, gdy dostał klapa w adekwatny udziec; skończyły się dominacyjne popisy, westchnął, zwiesił głowę, dolna warga mu obwisła, niby lekko próbował jeszcze nogą majtnąć przy podawaniu, ale bez szczególnego entuzjazmu do sprzeciwiania się...

W sobotę o paranku w stajni wybuchła wariacja: WYCHODZIMY!! WYPUSZCZAJ!! wszystkie trzy grzebały, machały głowami, pomrukiwały... O niedoczekanie Wasze! Wściekłyśta się czy co...!? I w ramach kto kogo przetrzyma smarowanie Fiśkowych pęcin mazidłem na grudę. Fiś od razu zmalał, gdy tylko boks otworzyłam (emanuje ze mnie przywództwo, ani chybi ;-) Siwe odwróciło się zadkiem do drzwi (odwieczna siwa pozycja do drzemania, tyłem do świata), Myszek zerkał dołem pod drzwiczkami, grzecznie.
Kolejność wypuszczania: Siwe, Fisiek, Myszek, okazała się błędna; Siwe przystanęło tuż przed bramką padoku, Fisiek zaraz nią i dla Myszka nie starczyło już miejsca; przejście zatarasowane, Mysio próbuje jakoś się przemknąć pomiędzy opasłymi a tu nagle tuż przed nosem wyrasta mu dupsko Szamana, grożące, pobrykujące... Łajza Jeden, nie chciał wpuścić małego na padok. O Wy Dziady Kostropate! Ryknęłam EJ!! atmosfera momentalnie się rozładowała, tzn. Siwe błyskawicznie znalazło się na środku padoku, Fisiek kwiknął, zanurkował głową w dół i pognał za wariatką. Myszek został, poczekał, aż podejdę i prawie się poskarżył widzisz, co ja tu z nimi mam...?
...szykowałam siano w stodole, słyszę nagle kwiki-wrzaski-dudnienie... Wgramoliłam się po kostkach słomy na górę, patrzę a Siwe łomocze Myszka jak opętana: uszy płasko położone, gęba rozdziawiona, siwy zadek fruwa jednocześnie we wszystkie strony; obrywa a to Mysz, a to stodoła, a to poidło... O, ja Wam tu zaraz ustalę hierarchię, raz na zawsze! Znów wrzasnęłam (swoją drogą jak tak dalej pójdzie, nabawię się przez te konie przerostu tarczycy... ;-), Siwe niewiele sobie robiąc z wydawanych przez mnie odgłosów (słychać, ale nie widać), fajtało dalej. Chciał nie chciał, polazłam na padok. Siwe od razu spokojne się zrobiło (fałszywa jaka...), Myszek szybko do mnie...
Zabrałam towarzystwo zza stodoły na dużą łąkę. Tu przynajmniej będzie gdzie zwiewać, no i Siwe w przypływie szału nie obali stodoły (stojącej z przyzwyczajenia; remont dopiero przed nami). Pomysł się spodobał. Trochę miałam boja, co będzie, bo Myszek zawsze za stodołą, łąką to dla niego terra incognita, ale to hucek przecie... Pomaszerował jako pierwszy, stanął, furknął ze 2 razy, rozejrzał się i powędrował w suche badyle...
Siwe od czasu do czasu Myszka atakowało, ale sprowadzało się to głównie do prezentowania płasko położonych uszu i grożenia zadem. Myszek odsuwał się energicznym stępem i po awanturze.











Powróciliśmy do treściwych kolacyjek (przerwa z treściwym od maja była, tylko trawa i siano a konie i tak upasione, nieroby jedne ;-)
Siwe aż przytupało w miejscu (radośnie), gdy zobaczyło, że biorę wiaderko (to specjalne, bez uchwytu. One, skubane, wszystko wiedzą, te konie...) Fisiek oniemiał, hucek tylko spojrzał na reakcje naszych, w mig pojął, co się święci; zaczął latać dookoła boksu :-) Przy podawaniu Siwe z podniecania kładło uszy, Fisiek stał na baczność, żeby tylko szybciej, szybciej... a Myszek... Myszek zaczął na mnie warczeć! Ludzie, co za zbiorowisko końskie mi się przytrafiło... Co jeden, to cudak :-))
Myszek oczywiście od razu został poddany obróbce, czyli nauce dobrych manier przy karmieniu. Zobaczymy, jakie będą efekty. Koleś jest twardy, poglądy na życie ma sprecyzowane i zasadnicze. Ale nie damy się, jak miły Bóg, nie damy się :-) Jeszcze zacznie chodzić na pasku ;-)

Nowe stado

Stało się. W sobotę odjechał od nas szurnięty Wigwam. Myszek został sam!

Przy okazji wyprowadzki Wigiego, załadowałam do przyczepy Niwecza. Bo tak w ogóle to był chytry plan: Wigi, jako cykor, za przyczepami nie przepada. A Myszek jest opanowany (introwertyk), jak musi, to wykona, co mu tam każą. Więc chytry plan przewidywał: do przyczepy wejdzie Myszek, potem wejdzie Wigi, potem Myszek wyjdzie a Wigi zostanie. I pojedzie w siną dal.
Myszek trochę się poboczył, poprzyglądał, dałam mu trochę czasu (około 1 minuty ;-) po czym poprosiłam o wejście na trap. Wszedł. Wycofaliśmy się. Zrobiliśmy ze 3 joja i Myszek elegancko załadował się do swojej przegródki. Bez najmniejszego problemu :-) W przyczepce dostał ciasteczko i wtedy stało się jasne, że u tego konika w hierarchii ważności FOOD jest zdecydowanie NUMBER ONE :-) Od tej chwili interesowała go wyłącznie moja saszetka z końskimi ciasteczkami :-) Modelowy lewopółkulowy introwertyk.
Szurnięty nie chciał wejść. Wmurował małe nóżki w trap, zaparł się jak osiołek i nie pomogło wciąganie go za głowę do środka. Beatka poprosiła mnie o pomoc. Pierwsze co zrobiłam, to oczywiście wycofałam szurniętego z trapu :-) Wigi tak się wmurował, że ni do przodu, ni do tyłu nie chciał ruszyć. Za pomocą 4. fazy przypomnieliśmy sobie szybciutko, co oznacza linka falująca w strefie 1 :-) Już za chwilę Wigi stał grzeczniutko w przyczepie.
Przystąpiłam do planu B, czyli do wyprowadzenia Myszka. Jeżykiem na klatce. Wyszedł grzecznie, nóżka za nóżką, bez pośpiechu...





Wigi zaraz odjechał. Zostaliśmy z Myszkiem za bramą. Sam na sam. M. popatrzył chwilę, jakby bezmyślnie, za oddalającą się przyczepą. Niby spokojny, ale było w nim wyczuwalne napięcie. Poszliśmy kawałek za przyczepką, po czym pokazałam mu kępę trawy. Rzucił się do konsumpcji i zapomniał o naszej samotności we dwoje :-) Chwilę pobawiliśmy się w zabawę od punktu do punktu z kępami trawy w roli głównej, po czym powędrowalismy za stodołę. Wcześniej nasi zostali przetransportowani przez Oblubieńca z dużej łąki na zastodole, padok 2. i 3. Mysio zajął pierwszy padoczek. I od razy zrobił się nerwowy. Gdzie Wigi????? zaczął się wrzask, chrumkanio-rżenie, nawoływanie... Ruchu zagęszczone, sprężyste... Może myślał, że zrobi to na mnie wrażenie i przyprowadzę mu szurniętego... Się przeliczył ;-) Występ nie zrobił na mnie należytego wrażenia. Nie takie rzeczy się widziało w życiu (i widzi co i raz w wykonaniu a to Siwego, a to Szamaniska ;-) Musi się kolega jeszcze mocno podszkolić, żeby mnie zadziwić/zaniepokoić (proponuję poobserwować Siwca i powyciągać odpowiednie wnioski - tak oto wygląda koński szał i dziczenie ;-))
Po godzinie zdecydowałam się połączyć kolesiostwo w jedno stado. Nasi zostali ubrani w kantary (paskowe), bo oczami duszy widziałam rozwalone w feworze walki ogrodzenie... Zawsze łatwiej będzie toto ubrane połapać, jak się rozleci po polach...
Zgodnie z przewidywaniami, gdy tylko otworzyłam bramkę (zasieki z prądem raczej ;-) nasi pognali na złamanie karku pod stodołę... Mysiu nawet nieszczególnie przerwał komsumpcję siana. Owszem, podniósł głowę i patrzył na nadlatujących, ale żując flegmatycznie i nic sobie nie robiąc z pędzącej masy (ma nerwy ze stali, koleś ;-). Nasi tak się rozpędzili, że minęli małego i wyhamowali się dopiero przy bramce. Fisiek zaraz zawrócił, podbiegł do Myszka prężąc muskuły. Siwe za nim jak cień, ale przezornie nie pchała się początkowo na afisz. Panowie wymienili noski-noski, ale Fisiek uznał, że to mało męskie, więc kwiknął-wrzasnął prezentując pół-dupek i uniesioną zadnią nogę. Myszek się odsunął i na tym zakończyła się potyczka pierwsza. Do Myszka podeszła Siwka, noski-noski, obwąchali się i grzecznie zaczęli jeść siano. Zachowanie Siwej mnie zdecydowanie zadziwiło, bo to ona zawsze była pierwsza zadymiara, gotowa do kwików i walenia przednią nogą o byle co... A tu nic... Głowa przy głowie się pasą...
Fisiek nie dał jednak tak łatwo za wygraną; od czasu do czasu zadowolony z siebie przesuwał Myszka po padoku i blokował Siwkę, żeby za blisko nie podchodziła do obcego... W końcu zachęcony brakiem oporu i mikrą posturą nowego członka stada, przeszedł do gryzienia M. w karczek. Myszek odsuwał się mnie podejmując wyzwania. Ale gdy Fisiek wymyślił wspinanie się wraz z próbami powalenia hucka na ziemię (wspinał się, zarzucał małemu potężne nożyska na szyję/kłąb, ten chwiał się pod ciężarem, ale sprytnie obniżał przód i Szaman zjeżdżał mu bez łeb na ziemię), Mysio się zeźlił. Za którymś razem stanął okoniem: wspiął się, rozdziawił paszczę i trzasnął Fiśka przednimi kopytami w klatę, aż zadudniło...





...wieczorem Szaman dumnie prezentował mi w boksie odniesione w walce rany: pozbawiony sierści fragment ciemnej łysej skóry, liczne podpuchnięte ślady po uderzeniach zębami i jedną małą (sic!) krwawiącą rankę. Wszystko elegancko zgromadzone na łopatkach :-) Hucek bez szwanku, ni zadrapania.
No i co? mówiłam, że Fisiek to przerost Formy nad Treścią. Kolos na Glinianych Nogach... Nie dziwnego, że Siwe prowadza się teraz z Myszkiem a ten wyczynia w boksie hece, gdy wypuszczam Siwą wieczorem na podwórko... Gdzie, gdzie mi ją zabierasz...??? Myślałby kto... Po dwóch dniach bliższej znajomości, jaki zżyty się zrobił... I od momentu połączenia ani razu nie zawołał Wigiego. Jakie to stałe w uczuciach, te konie... A 11 lat zawsze razem to nic nie znaczy...?

W niedzielę cały dzień padało, stado pozostawiłam więc samo sobie (od czasu do czasu tylko leciałam zerknąć za stodołę...), ale zachowywali się nad wyraz przyzwoicie, bo nowych obrażeń u Szamana nie zauważyłam :-) Grubas oczywiście nadal próbował manewrować małym; tym razem opracował sobie sprytną strategię atakowania cofaniem: maszerował tyłem prosto na Myszka, miarowym krokiem, w rytmie, w jakim bawimy się w BACK-BACK-BACK . Myszek, widząc tak potężną kolubrynę, jaką jest zadzisko Szamana, zazwyczaj grzecznie się wycofywał, ale czasem sam ustawiał się zadkiem w stronę agresora i podskakiwał markując walenie z zadu :-) Wszystko to wyglądało dość komicznie, bo Panowie walczyli na zwolnionych obrotach, powoli, majestatycznie, żadnej ekspresji w tym nie było, ani huku... Całe szczęście, że Siwe nie jest samiec :-) Ta to by dopiero narobiła rabanu, latawica jedna... Jej życiowa dewiza, to lepiej za szybko, niż za wolno...

A wieczorem odbyły się postrzyżyny. Szaman ma teraz równo przyciętą grzyweczkę nad oczami (wygląda jak panna ładna, jak żadna ;-) a Myszek stracił postrzępione końcówki grzywy i ogona. I przy okazji pouczepiane gdzie się da gzie jaja.